YILLARIN DAYANILMAZ HAFİFLİĞİ
Geçen hafta arkadaşımın yumuşacık, pespembe bir bebişi oldu. Büyük bir sevinç ve heyecanla ziyaretlerine gittim. Gördüğüm çok güzel tabloydu. Anne ve baba gülümsüyorlardı. Dahası bebek gülümsüyordu, mutlu mutlu…,
İnsanlar özünde iyilikle doğuyor ve öylece büyümeye başlıyor..Taa ki kötülükleri görmeye ,hissetmeye başlayıncaya kadar, ateşin elini yaktığını deneyimleyinceye kadar… Sonra korunmalar, kalkanlar ve karşı düşünceler gelişmeye başlıyor.
18-20’li yaşlarda ‘’iyilik dünyaya hakim olacak ve bunun için sonuna kadar mücadele edebilirim’’ diye düşünürdüm. Ders sıralarımıza, ‘’bir ağaç gibi tek ve hür..Ve bir orman gibi kardeşcesine ‘’ , ‘’hey özgürlük’’ dizelerini yazardım.
Mücadele gücümde , aşkım gibi ölesiyeydi.
30’lu yaşlara geldiğimde ise iyi-kötü kavramlarım gibi dünyaya bakışımda değişmeye başladı.
Doğrularımın hala çoğu doğru olmakla birlikte, insanların çok da doğru şeyler yapmadığını dahası ise istemediklerini görmeye başladım. İhanetin ne olduğu ve hiyanetin nasıl acıttığını anladım. Dost bildiklerimin ve kardeş dediklerimin farklı yüzleri ile tanıştım.Ve beklenmeyen kişilerin yaraları sarabildiğine tanık oldum.
Şimdi 40’lı yaşlarıma yaklaşırken ezberimi tamamen bozdum. İnsanların iç yüzlerini bu kadar net görmek iyi midir? Sanırım biraz ‘’ağır’’!
Bencillik ile fedakarlığı, hırs ile özveriyi, hükmetme ile boyun eğmeyi, zulm ile acı çekmeyi, şiddet ile merhameti, hatta sevgi ile nefreti kolkola görebiliyorsunuz insanlarda.
Zamanla insanlarında, toplumlar gibi iç savaşları ve çekişmeleri ile ilerlediklerini anlıyorsunuz.
Ve daha bir hoşgörülü bakmaya başlıyorsunuz.
Umut yeniden yeşeriyor.
Gözlerimin içi yeniden gülüyor, bebek gibi…
Leman Sam’ın sesi ise kulaklarımda yankılanıyor…
‘’Hey yıllar yenilmedim size
Benim için bahar aynı
Aynı o ılık rüzgar yine aynı
Esiyor ellerimden
Hey yıllar yenilmedim size
Hatıralarım bile aynı
Hep aynı sevgiyle hasretim
Duygularım hep aynı .. ‘’
