- Çok daha neşeli bir hayatı hakediyorsunuz.
Herkes yapabilir. Yeter ki kendisine güvensin. Potansiyeline güvensin.
Daha çok satıp, daha çok kazanacaksın.
- Hazır mısın?
- Şimdi saate bakın.
Haydi bakın saatinize...
İki saat gibi iki seneye kadar herşey yoluna girecek.
Çalışma Bakanlığı, Sağlık Bakanlığı, İlaç- Eczacılık, SGK... derken bunları okumaktan çok bunaldık ve yayın kurulu olarak kendimizi film izlemeye verdik.
Bu kadar taş-duvar ve gümbürtü arasında belki biraz gökyüzü, biraz deniz görmeyi umut ettik.
Ve renk değişti.
Yukarıdaki alıntılar Yılmaz Erdoğan’nın “Neşeli Hayat” filminden.
Filmi izlerken bir repliğe daha takıldım kaldım.
- Sen ne zaman öğrendin şikayet etmeyi Aytekin?
Aklın bir oyunu olsa gerek; Aytekin oluveriyor Oğuz. Oluveriyor Semih...
Sonra, her eylemin sonu...
Yine aynı filmdeki gibi...
- Vursunlar mı?
Vursunlar (Öldürsünler). Herkes kara geçsin.
Herkes vursun eczacıyı, yaşatmasınlar... Orantısız güçleri ile iktidar, firmalar, depolar hatta kendi örgütleri bile.
Aman ha, sakın ha, İTS demeyin , yasak kelime.
Sakın ha, Medula demeyin , o da yasak...Karekod, ı ııhh...GLN zinhar!
Bunlarla ilgili hiç birşey yazmayın.
Eczacıya sakın yol göstermeyin.
Eczacı yine yalnızlığı ve çaresizliği ile kalsın.
TEB “destekliyorum, olabilir” derken, İEO “kesin karşıyız ve karışmayız”...
Herkes ayrı telden, ortalık darmadağın.
Siyaset uğruna ve daha bilemediklerim uğruna..Vurun eczacıyı, yok edin, herkes kara geçsin.
Merak ediyorum. TEB ve İEO yöneticileri konuşma özürlü mü?
İstanbul-Ankara kaç saatlik yol?
Ankara-Ankara kaç dakikalık yol?
Peki, bu kadar görkemli bir örgütlülüğün eczacısına mesafesi ne?
Ortak yol, ortak akıl hiç mi olmayacak?
Bir konuya ortak bir çözüm bulup, eczacıya “daha neşeli bir hayat” hiç mi sunamayacaklar?
Konuşmaya konuşmaya
Unuttular konuşmayı!...
