Dokunulmazlığını İnsanlarından Alıp da Gitti...
Dün öfke ve gözyaşı bir defa daha kardeş oldular.
Birbirlerini sarıp sarmaladılar...
Gözyaşı öfkeden, öfke gözyaşından güç aldı.
Aydınlığın Kızı' nı sonsuzluğa uğurladık.
Türkan Saylan...
Bilim insanı...
Işık...
Mücadele...
Sevda...
Memleket ve insan sevgisi...
İnsana yakışan ne varsa...
Hepsi...
***
Sevgi coşkun bir sel oldu İstanbul' un caddelerinde... Aktı...
Saygı en görkemli haliyle boy gösterdi...
Ölmedi...
Ölümsüzlüğe uğurladık...
Artık ona kimse dokunamaz...
Dokunulmazlığını aldı, öyle gitti...
***
Küçük bir çocuğun taşıdığı bir kartonda şu yazıyordu:
" Türkan Anne Seni Çok Seviyoruz, Kalbimizdesin"
Gözü yaşlı bir kadın şöyle haykırıyordu:
" Işığımızı söndüremezler. Hepimiz Türkan Saylan' ız"
Bir bez afiş:
"Kardelenler Solmayacak"
Şişli' de, Mecidiyeköy' de kocaman afişler... Üzerlerinde onun gülen yüzü ve bir cümle:
"Güneş Umuttan Şimdi Doğar"
Ve kalabalığn arasından canhıraş bir çığlık:
"Mustafa Kemal' i Öldürebildiler mi? "
