“Çaresiz kaldıgım zamanlarda gider, bir taş ustası bulur, onu seyrederim.
Adam belki yüz kere vurur taşa. Ama değil kırmak, küçücük bir çatlak bile oluşturamaz.
Sonra birden, yüz birinci vuruşta taş ikiye ayrılıverir. işte o zaman anlarım ki; taşı ikiye bölen o son vuruş değil, ondan öncekilerdir...”
Jacob RIIS
Bizim meslek insanın içine işler. Tüm hayatını şekillendirir.
Benzer hatta aynı durum tüm sağlık çalışanları için geçerlidir.
Doktoru, eczacısı, diş hekimi, hemşiresi, veterineri, laborantı, teknisyeni...
Hepsinin kararlarını, hareketlerini, tepkilerini kısacası yaşama biçimini sağlıkçı olmayı içselleştirmiş olmaları belirler.
Nasıl mı?
Sağlıkçıların tamamı, sağaltıma-şifa vermeye-iyileştirmeye ve çözüm bulmaya şartlanmış haldedir. Pes edemezler. Yorulmak, vazgeçmek, yılmak yazmaz kitaplarında. Çünkü onlar için birinci önceliktir; “yaşatmak”.
“Yaşamak kadar yaşatmanın kutsal olduğunu” iliklerine kadar hissederler.
Bunun için yanlışları kabul edemezler.
Bunun için eksiklerden şikayet ederler.
Bunun için tepki gösterirler.
Bunun için ses çıkarırlar.
Yukarıdaki özdeyişi okuduğumda ilk şunu düşündüm:
Söyleyeceğiz, söyleyeceğiz tekrar söyleyeceğiz.
Yüz defa söyleyeceğiz ve yüz birinci söylemde bir şeyler düzelecek.
Çünkü doğamız böyle. Ve seçtiğimiz meslekle/sağlıkçı olmakla pekiştirdiğimiz bu!
Tam bu sırada telefon çaldı.
Yaz aylarında yine bir fiyat düşüşü varmış...
İşte o an düşüncelerimde beslediğim sırlı güzel ayna kırılıverdi...
Meğer bize doksan defa vurmuşlar.
Meğer bize doksan birinci darbe geliyormuş.
Ve yüzbirinci ye çok az kalmış.
Madalyonun tersi çok fena!
Çok yakın! Koskoca taş ikiye bölünüverecek.
Ama en başta söylemiştim.
Bitmez bu kavga!
İçimize işlemiş iyileştirmek-çözüm bulmak.
İşte bu yüzden yine haykırmaya devam edeceğiz.
“Yaşatmak için önce yaşamak zorundayız!”
İLETİŞİM
